Vijf Dames op Trekvogelpad

Hoewel de datum dit keer royaal van te voren is vastgelegd in de diverse agenda’s van iedereen, kost het sommigen van ons toch altijd veel inspanning om te kunnen starten .
Hieronder een klein idee wat er allemaal moet gebeuren om 5 vrouwen een prima wandeldag te bezorgen.
We komen uit verschillende windrichtingen van het land. Uit het zuiden vertrokken dit keer Evelien en Jos zonder Eric, die geveld door een flinke hardnekkige griep thuis is gebleven.

Omdat de A2 afgesloten was dit weekend, nemen we slim de trein, echter deze bracht ons maar tot Den Bosch – om vandaar met de bus verder vervoerd te worden naar Utrecht en dan maar weer op de trein naar Baarn. Onderweg in elk geval stof tot praten en wat bleek, Evelien had een gedeeltelijke elektriciteitsstoring in huis en had de wekker met een verlengsnoer onder aan de trap gezet om toch maar op tijd te kunnen vertrekken. De haren noodgedwongen de avond ervoor met bijna koud/lauw water gewassen gelukkig heeft deze dag haar haren goed opgewarmd. Maar haar gevoel van warmte en blijdschap was er helemaal toen de buurman met een verlossend telefoontje meldde dat de autopapieren op de oprit waren gevonden.
In de haast om toch op tijd te zijn op het station was de rits van de rugzak niet goed dicht geweest en dit hadden we in de trein al (de vermissing) bemerkt.
De voorbereidingen van Jos waren ook al de avond ervoor begonnen, nu Eric niet meeliep, moest al de foerage en water in de rugzak gestopt worden. De foerage was niet de gebruikelijk boterham maar een uitgebalanceerd dieet waar ze weer eens mee was begonnen. Bussen zijn niet zo vroeg op zondagen. Dan beter om half acht met 8 graden op het fietsje geklommen.

Heidi, vanuit het midden van het land relatief dichtbij, had nog een gezellig feestje dat in de vroege morgen eindigde en dan is het voor een 50-plusster soms ook een stevige dobber om er weer vroeg aanwezig te zijn .

Nee, dan het westen van het land: Monique en Sonja. Heerlijk relaxed op hun gemak zittend op het muurtje bij het station de andere dames verwelkomend. Bleken met de bekende auto gereden te hebben, dit keer zonder René achter het stuur maar wel met de zelfgebakken gevulde cake van Sonja en de overheerlijke zandkoekjes van Monique haar moeder in de rugzak Zo kan een prima ontspannen dag beginnen.

En dat werd het dan ook. Wandelend en pratend trokken we over de Utrechtse heuvelrug.
We hebben soms wat meters meer gelopen omdat we een archeologische grafheuvel natuurlijk niet mochten missen.
Regelmatig even een korte sanitaire stop ingelasten. Maar niet bij het donker hekwerk met lampjes en camera’s, want stel dat Beatrix thuis is en ons uitnodigt om van de toiletten gebruik te maken. Wat doe je dan ? …. We zijn Drakesteijn gewoon maar langs gelopen, genietend van de grote beukenlanen.
De herfst toonde zich door de vele paddenstoelen en de tamme kastanjes maar ook met de gekleurde bladeren. Een leuke bezigheid was het knijpen in de springbalsemien-zaden. Regelmatig zagen we de grote planten bloeien met zaadvorming, en konden sommigen de verleiding niet weerstaan er in te knijpen, getuige de foto’s.
Het was weer een heerlijke dag om erop uit te zijn geweest en we zijn weer een stukje opgeschoven op de kaart .

Enthousiast geworden? Gewoon je beste voetje voor zetten en meelopen: er is altijd plek. Tot de volgende keer!?