Was het Baarn ? nee toch, Maarn!

Een prachtige dag, op deze eerste wandeltocht van dit jaar, eerst nog een koude record nachts maar dan volop zon en nauwelijks wind. Even het idee om de jas in de auto te laten maar gelukkig toch verstandig genoeg die nog mee te nemen. Het werd een -jas aan en uit – dag.
Het bos zag er nog winterse en kaal eruit, ondanks het heerlijke zonnetje konden we nog weinig barstende knopen aan de takken zien.
We hoorden het getjilp van vogels en af en toe konden we in het bos een vinkje zien vliegen, maar de verrekijker die Eric tevoorschijn haalde was meer om de verdwaalden wandelaars op te speuren die in hun gesprek de afslag gemist hadden dan om vogels te spotten.

Eerlijk is eerlijk op de dagelijkse fietstocht van en naar het werk kom ik meer eksters, kraaien, Vlaamse gaaien en de fazanten tegen dan op het trekvogelpad.
Wandelen is dan ook een aparte tak van sport bedoeld om naast de fysieke beweging ook de sociale contacten te versterken en bij te werken. In afwisselende koppels werd er veel bij gepraat over werk, hobby en vakantie maar ook sociale en maatschappelijke verhalen komen aan de orde.
Gerda, troffen we aan, wachtend in het zonnetje bij haar auto in de bocht op de Kampweg. Via de gsm hadden we laten weten dat we iets vertraagd waren. We onderbraken haar lunch om die op een later tijdstip in het bos voort te zetten met z’n allen.

Vooral Sonja had de kaart in de hand en leidde ons naar de juiste afslagen en doorgangen. Jos had nog een heerlijke stuk paasstol, later deelde Sonja lekkere plakken cake uit, zittend met de lunch in de toch al warme zon. Gezellig bijpratend liepen we door de bospaden en over stukken heide. Hier en daar de forse schare fietsers ontwijkend die heel beschaafd om doorgang klingelden met hun fietsbellen.

Een tocht over de Utrechtse heuvelrug met lange boslanen bracht ons naar het station in Maarn waar Heidi terug ging met de trein en wij, de andere drie wandelaars, de luxe kregen om bij hun auto te worden afgezet. Na enig delibereren en aanbellen bij een buurtbewoner aan de Universumlaan (jawel, niet verzonnen), kregen we goede aanwijzingen via een geprinte kaart voor de korte terugweg naar Gerda’s auto, die toch wel vlak in de buurt bleek geparkeerd. Met rode, warme gezichtjes stapte ieder van ons terug in onze auto’s en reden we met een voldane glimlach terug naar huis in de fraaie avondzon. Alweer een geslaagde etappe, vol gezelligheid, vele conversaties en genieten van elkaars gezelschap en verhalen.