Vroege vogels hebben de mooiste dag

Als op zondagochtend vroeg de wekker gaat, voelt het katterig aan . Vrolijk en goed gehumeurd opstaan is er niet geheel bij. Wie heeft dit in vredesnaam bedacht? of Waarom doen we dit eigenlijk? Gelukkig hoeven we geen antwoord te geven op deze vragen. Als we dan in de auto zitten, de ramen ijsvrij gemaakt hebben (grrrr, waar was ook al weer de krabber opgeborgen… in de nieuwe auto?) en we de zon zien opkomen over de velden waar de rijp glinsterend, dan weten we het antwoord. Het is een mooie dag om op pad te zijn.
Het is wat koud maar regelmatig komt de zon zich laten zien. We zien gitzwarte wolken maar “ach” wordt er gezegd, “de wind staat goed, die hebben we al gehad”. Toch vallen er een paar druppels. Die geven later een schitterend effect op het nog groene weiland, zich hechtend aan de grassprieten en zachtjes waaiend, het zijn net kleine diamanten kristallen die oplichten door het zonlicht dat uit de donkere wolken valt. Reeën laten zich ook zien aan ons, net op de rand van bos en akkerland duiken ze op, maar ze vertrekken evenzo snel.
Elk traject heeft steeds een wisselend gezelschap en het is nog niet eerder voorgekomen dat de heren in de meerderheid zijn. Dit keer zijn er vier mannen met drie vrouwen op pad. Vrouwen kletsen, maar mannen kunnen er ook wat van. Dan noemen ze het ‘ ‘praten’ of ‘ ouwehoeren’. De conversaties komen kortom goed op gang, uitwisselingen over belevenissen en natuurlijk ook veel luisteren.
We nemen af en toe een pauze voor drinken en eten. Het vinden van een mooie plek is meestal geen probleem, ditmaal vinden we een bankje bij een stervormige meertje - De Waterster - waar we ons tussen de hagelstenen laven aan warme thee of koffie met kruidkoek en pepernoten (zie foto’s).
Wanneer de grote wereld op zijn kop staat (Parijs, Brussel) en het niet meer weet, is er altijd nog de kleine kring om ons heen waar je van op aan kunt. Dat blijkt wel uit onze communicatie, die wat onhandig verliep omdat internet, telefonie er even uit lagen. Toch staat iedereen op of vlakbij de afgesproken plek… complimenten, flexibel wordt er geïmproviseerd als het aantal wandelaars zichzelf uitbreidt en de locatie niet geschikt blijkt om te parkeren. En dan is het wandelen en genieten. Een deel van de groep sluit de wandeling af in het plaatselijke café van Haarlo met een lichte maaltijd, terwijl de anderen onderweg naar huis zijn. De volgende dag op de fiets naar het werk toe gloei ik (Jos) nog na van een heerlijke dag in de buitenlucht en start ik met een tevreden gevoel de nieuwe werkweek.
Voor volgend jaar staat er al weer een nieuwe datum geprikt: zondag 14 februari met als vertrekpunt Haarlo. Voor iedereen die wil, let wel op… we naderen het eindpunt van het Trekvogelpad: mogelijk nog twee (of drie) etappes. Tot de volgende keer!